James Nachtwey 

James Nachtwey jest jednym najlepszych współczesnych fotoreporterów. Obserwował większość konfliktów zbrojnych drugiej połowy XX wieku. Dzięki charakterystycznemu stylowi: połączeniu pięknej, artystycznej kompozycji z szokującą treścią, jego obrazy są wyjątkowym zapisem ludzkich tragedii.

Urodził się w 1948 roku w Syracuse w stanie New York. Dorastał w Leominster w Massachusetts. W latach 1966-70 studiował historię sztuki i nauki polityczne w Dartmouth College. Wtedy, zainspirowany fotografiami z wojny Wietnamskiej, które znacznie wpłynęły na świadomość społeczną mieszkańców USA i politykę zagraniczną tego kraju, postanowił zająć się fotografią. Rzemiosła uczył się samodzielnie. Studiował prace mistrzów fotografii: Henri Cartier-Bressona, Gene Smitha, Josefa Koudelki, Dona McCullina. W wynajętej ciemni fotograficznej zdobywał umiejętności z zakresu obróbki materiałów. Aby zarobić na życie, podejmował się różnych zawodów. Jako stażysta, pracował w jednej ze stacji telewizyjnych, przy redagowaniu najświeższych wiadomości ze świata, był marynarzem floty handlowej oraz kierowcą ciężarówki. Nabył wówczas wiele umiejętności, przydatnych w późniejszej pracy fotoreportera.

W 1976 roku podjął pracę w wymarzonym zawodzie, fotografując dla jednej z lokalnych gazet w Nowym Meksyku. Po czterech latach przybył do Nowego Jorku, gdzie spróbował sił jako wolny strzelec, i wkrótce dołączył do agencji Black Star.

Wkrótce wysłano go do Irlandii Północnej, gdzie wybuchły zamieszki uliczne, po tym jak dziesięciu więźniów z IRA zmarło po 66 dniach strajku głodowego. Dla Nachtwey'a było to bardzo ważne doświadczenie a zarazem pewien przełom w karierze i stosunku do wykonywanego zawodu. Zrozumiał wartość swojej pracy i siłę jej oddziaływania. Od tego czasu poświęcił się dokumentowaniu konfliktów, wojen i problemów społecznych na całym świecie. Był właściwie wszędzie gdzie działo się coś ważnego: od Salwadoru, przez Somalię, Bałkany po Czeczenię, Indonezję czy Irak. Był naocznym świadkiem ataku na World Trade Center 11 września 2001 roku i jednym z dwóch fotografów, którzy działali tego dnia w "Strefie Zero".

Realizację wielu materiałów musiał finansować sam. Tak było w przypadku pracy nad tematem rumuńskich sierot czy głodu w Somalii. W obu przypadkach jego zdjęcia wywołały szersze zainteresowanie mediów i tymi problemami.

Tak sam mówi o swojej pracy i jej znaczeniu:

"Myślę, że najprostsze co mogą zrobić ludzie, po zetknięciu się w środkach przekazu z niesprawiedliwością i zbrodniami przeciwko ludzkości, jest zainteresowanie się tymi sprawami. Powinni nosić tą świadomość gdzieś w sobie i nie odwracać się od niej. Jeśli to wymaga wysiłku powinni zdobyć się na niego. Powinni poświęcić trochę czasu, pomyśleć o tym, porozmawiać z innymi ludźmi. W ten sposób tworzy się i żyje opinia publiczna. Krokiem dalej jest skontaktowanie się z odpowiednim urzędnikiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, ambasadorem, Rzecznikiem Praw Obywatelskich. Wysłanie listu. Pokazanie im: "Wiem co się dzieje. Trzeba coś z tym zrobić. To niedopuszczalne." Myślę, że to kwestia odwagi posiadania własnej opinii i stania się częścią grupy wywierającej wpływ. Siła w demokracji składa się z wielu indywidualnych głosów występujących razem. Właśnie ich rządzący muszą słuchać. To działa. [...] W znacznym stopniu przyczyniło się to do szybszego wycofania wojsk amerykańskich z Wietnamu. Wymusiło zmianę polityki USA w Ameryce Łacińskiej. Zainicjowało pomoc głodującym w Etiopii, południowym Sudanie i Somalii. Olbrzymie wsparcie i zrozumienie dla interwencji w Kosowie także przyniosło ważne skutki. [...] Rezultatów na pewno nie przyniesie brak działania. To zawsze jakaś opcja, ale co dobrego ona daje? W Rwandzie od pół miliona do miliona ludzi zginęły gdy my nic nie robiliśmy. Czy ktokolwiek jest z tego powodu dumny? Nie sądzę."

Jakość przekazu jest kluczowa. Zdjęcia kadruje bardzo precyzyjnie. Obraz jest klarowny i nienagannie skomponowany, mimo okropieństwa jego treści. Takie zdjęcia trudniej jest zignorować i lepiej zapadają one w pamięć. Nie chce aby jego prace traktować z tego powodu jak sztukę. Uważa, że jest to forma informacji, że przede wszystkim powinniśmy dostrzegać treść jego fotografii. Dlatego dąży do maksymalnej prostoty, ułatwiającej odebranie przekazu.
Styl jego fotografii odzwierciedla podejście do ludzi i sytuacji. Pracuje spokojnie i łagodnie, traktując ludzi przed obiektywem z szacunkiem. Stara się nawiązać z nimi kontakt, tak by w pewnym stopniu aktywnie uczestniczyli w tworzeniu fotografii.

Robert Capa, ojciec współcześnie pojmowanego fotoreportażu wojennego, powiedział kiedyś:

"Jeśli twoje zdjęcia nie są wystarczająco dobre - nie byłeś wystarczająco blisko"

Hołdując tej zasadzie, Nachtwey zawsze jest blisko tematu, co wywołuje u oglądającego wrażenie uczestnictwa w przedstawianym na fotografii wydarzeniu. Stosuje w tym celu obiektyw szerokokątny, który, poprzez jego właściwości, dodatkowo "zbliża" widza do oglądanej sceny.

Podczas pracy styka się z różnymi sytuacjami, kiedy od fotografowania ważniejsza staje się bezpośrednia pomoc. Odkłada wtedy aparat i wyciąga rękę. Kilkakrotnie ryzykował własnym życiem by ratować je innym. Tak było w Indonezji, gdzie bronił człowieka przed zlinczowaniem przez tłum. W podobnej sytuacji w RPA został poturbowany, jednak uniknął poważniejszych obrażeń.

Dzięki determinacji i uporowi wiele osiągnął. Był kontraktowym fotografem magazynu Time,
pełnoprawnym członkiem agencji Magnum. Jest jednym z założycieli agencji VII. Jego prace wystawiane są w znanych galeriach na całym świecie. Publikuje je Time, Life, N.Y. Times, Newsweek, National Geographic, Stern, Geo Season i wiele innych. Został wyróżniony większością prestiżowych nagród. Wiele z nich otrzymał kilkakrotnie (World Press Photo - dwukrotnie: 1992 i 1994; Złoty Medal im. Roberta Capy - pięciokrotnie)

Jego zdjęcia wydano w dwóch albumach: "Deeds of War"(1989) oraz "Inferno"(1999), przy czym ten drugi, zawierający czarno-białe fotografie ukazujące klęski głodu i konflikty zbrojne z jednej tylko dekady, zyskał miano jednego z najlepszych albumów w historii fotografii.