ja byłem tą 3/4 widowni i niesamowicie mnie śmieszyły te dialogi, nie wiem, to był jakiś test na inteligencję?, że jak się nie śmieję, to mam IQ 200 i rozumiem prowokację, a jak "zdycham" ze śmiechu tom plebs, który łapie się na rzekomy intelektualny haczyk Lanthimosa?

Hmm bardziej niż test na inteligencję powiedziałabym, że na empatię. Mnie akurat nie bawiły zachowania ani wypowiedzi Belli, które bezpośrednio wynikały z jej krzywdy, braku świadomości bycia wykorzystywaną (przede wszystkim przez Duncana) lub kiedy np. odkrywała swoją seksualność (mając zdolności poznawcze DZIECKA). Nie wiem, mi było jej zwyczajnie szkoda.

Gdybym ja miał mieć takie pokłady empatii, to nie bawiłaby mnie żadna komedia, gdzie w większości śmiejemy się z czyjeś krzywdy. Śmieszność dialogów w tym filmie nie polega chyba na tym że smiejemy się bezpośrednio z krzywdy Belli, tylko z inteligentnej zabawy słowem i swietnych kreacji Emmy Stone i Marka Rufffalo, zresztą przecież Duncan jest przerysowaną do groteski żałosną supermęską postacią która kończy w psychiatryku, to Bella wygrywa i to ona w ostatecznosci zaczyna rządzić wszystkim facetami wokół. Poza tym humor Lanthimosa nie wszystkim się musi podobać, mnie też irytuje np taki Woody Allen i nic na to nie poradzę

Absolutnie się zgadzam. Było to szokujące, ale potem pomyślałam, że te śmiechy można by było równie dobrze na stałe dołożyć do filmu dla wzmocnienia efektu. Ot, takie zbaraniałe społeczeństwo. Coś jak scena z sitcomowym sznytem w domu Mallory w „Natural Born Kilkers.

Na mnie Bella robiła wrażenie osoby silnej i niezależnej. Nawet na etapie rozwoju dziecka wiedziała czego chce i jak to uzyskać. Miała umysł dziecka, ale ciało dorosłej kobiety z jego potrzebami. Ci którzy chcieli ją wykorzystać albo ustępowali albo ostatecznie przegrywali. Zabawne były raczej ich wysiłki i zadufanie w sobie.