Czytając komentarze zauważyłam, że widzowie podzielili się na fanów dających 9/10 i tych, których film zniesmaczył i oburzył i maksymalnie dali notę 3.
Mówicie, że to film o wyzwoleniu, emancypacji, wolności, poznawaniu świata. Bella to czysta karta, którą powołał do życia ekscentryczny naukowiec. Stworzył jej mikro świat w którym miała być bezpieczna i zaopiekowana. Ba, nawet narzeczonego jej znalazł ;) Ale Bella chciała sama ten świat poznać, eksplorować, na własnej skórze doświadczać. Więc jej "stwórca" wypuszcza ją na wolność. Pozwala jej na poznawanie świata.
Więc Bella doświadcza - hedonistycznie - jedząc zachłannie, pijąc, tańcząc, i namiętnie kochając. Mówi otwarcie o swoich potrzebach, nie ma uprzedzeń, uwielbia seks i domaga się go bez żadnego skrępowania.
Jednak hedonizm jest tylko kolejnym stopniem do poznania. Okazuje się, że przesyt jedzenia prowadzi do wymiotów, że mężczyzna nie jest w stanie kilka razy pod rząd, a poza tym, jak jesteś mądrzejsza, to się buntujesz, a to już się nie każdemu podoba...
Bella przepoczwarza się z nieporadnej dziewczynki w dojrzałą, wykształconą kobietę - jej była potrzebna właśnie taka droga do dojrzałości. Świat czarno biały wraz z biegiem czasu nabiera kolorów. Rozlicza się ze swoimi demonami, poznaje siebie, a na końcu wraca do bezpiecznego miejsca, do domu w którym wszystko się zaczęło.
Kreacja E. Stone jest fenomenalna. W. Dafoe jak zwykle wspaniały. Piękne kostiumy, scenografia.
Ale ja z moją oceną jestem pośrodku, bo przecież droga Belli nie jest drogą każdej kobiety...
Czy tytułowe biedne istoty to mężczyźni, czy kobiety? Może wszyscy jesteśmy po trochu biedni? Kobiety ze swoją naiwnością, pruderyjnością, rumieńcem, a mężczyźni ze swoim pragnieniem dominacji, wyższości? Nie wiem. Może siła tego filmu polega właśnie na tym, żeby postawić sobie takie pytania?