Czekałem, czekałem i w końcu się doczekałem.
Film miał trafić do kin po wakacjach, chciałem go zobaczyć na Camerimage, ale udało się dopiero wczoraj. W sumie nawet dobrze wyszło, bo wrażenie jakie zrobił na mnie, a raczej na nas jest nie do opisania. Jednak w drodze na przedpremierę były obawy typu: "Oby nie był drugą Annette! Jeśli będzie, to również wyjdziemy!"
Był, częściowo. W tym najlepszym wizualno-plastycznym sensie.
Biedne istoty są mixem Frankensteina, Bo się Boi, Barbie jakie Leos Carax chciałby zrobić, ale nie ma wystarczająco talentu. Oczami wyobraźni widzę też mojego ulubionego (aż do Alicji) Tima Burtona, który po seansie mówi do siebie - F*ck!Dlaczego to nie moje dzieło??!!
Aktorsko jest d-o-s-k-o-n-a-l-e. Emma Stone, której nie lubię, ale szanuję, została obsadzona idealnie. Podobnie jak Defoe, ale całe szoł kradnie Mark Ruffalo w tak innej dla swego emploi roli. And the Oscar goes to... Bruce Banner!;-)
Scenariusz jest niczym ostryga, która pod swoją intrygującą brzydotą ukrywa perłę, w postaci dialogów. Wielu prostych, onelinerów, które potrafią trafić w punkt. Każdy powinien zostać trafiony. Wiele razy.
P.S. To jak ten film terapeutycznie oddziałowuje na psychikę w moim przypadku potwierdził fakt doświadczenia wielu szalonych snów i w końcu rewelacyjnie przespanej nocy!