W 1979 roku Krzysztof Kieślowski przeprowadził pewnego rodzaju sondę społeczną. Pytania były z pozoru banalne. Kim jesteś? Czego byś chciał? Co jest dla ciebie najważniejsze? Wynikiem sondy był krótki film dokumentalny. Kieślowski wybrał 44 osoby i ustawił je w porządku chronologicznym tj. od najmłodszego do najstarszego. Każdemu poświęcił tylko jedno ujęcie. Na ekranie pojawiają się kolejne "gadające głowy", a w prawym dolnym rogu podany jest rok urodzenia danego człowieka. Począwszy od niemowlaka, przez przedszkolaków, uczniów, studentów, ludzi dorosłych, aż po stuletnią staruszkę, obserwujemy jak zmieniają się pragnienia ludzi w różnym wieku i w różnej sytuacji życiowej.

"Gadające głowy" to seria 44 wywiadów z ludźmi w różnym wieku; od noworodka do stuletniej staruszki. Każda z pytanych osób odpowiada na trzy pytania: Kim jesteś? Czego byś chciał? Co jest dla ciebie najważniejsze?

„Kim jesteś? A czego byś chciał?” – pyta zza kadru Kieślowski w tym filmie-ankiecie. Odpowiadają na nie Polacy w różnym wieku. Ich wypowiedzi zostały ułożone chronologicznie. W pierwszym ujęciu widać niemowlę, które przyszło na świat w 1980 roku, w ostatnim stuletnią staruszkę. U dołu kadru, w każdym kolejnym ujęciu, umieszczono rok urodzenia człowieka widocznego na ekranie. Zbliżenia w takim porządku układają się w historię ludzkiej twarzy – od narodzin po schyłek życia. Wsłuchując się w to, co mówią ludzie przed kamerą dostrzeżemy jak zakres spojrzenia na świat zmienia się wraz z wiekiem, najpierw stopniowo rozszerzając się, by potem, po przekroczeniu pewnej granicy, na powrót zawężać się. Suma tych wypowiedzi równa się stanowi świadomości społeczeństwa polskiego przełomu lat 70. i 80. Słychać w nich wyraźnie powszechne pragnienie wolności i prawdy. Twarze te układają się w zbiorowy portret Polaka czasu "pierwszej «Solidarności»".